Wymuszenie

 

Wymuszenie jest formą szantażu, w której jedna strona grozi drugiej negatywnymi konsekwencjami, o ile nie spełni ona jej żądań. Żądanie to zazwyczaj dotyczy płatności pieniężnej. Niektóre kraje traktują wymuszenie jako przestępstwo łapówkarstwa (strona „żądająca” przestępstwa łapówkarstwa). W innych krajach są one traktowane jako odrębne przestępstwo.

 

Przykład: Celnik informuje nas, iż nie ocli urządzeń lub materiałów firmy (do czego firma ma prawo), o ile nie zostanie mu wręczona łapówka. Odmawiamy. W takim przypadku urzędnik może być winny wymuszenia. My nie jesteśmy winni tego przestępstwa.

Odpowiedzialność strony dokonującej wymuszonej płatności: Jeśli ofiara wymuszenia dokona płatności, będzie ona prawdopodobnie odpowiedzialna za przestępstwo łapówkarstwa lub gratyfikacji pieniężnej.

Przykład: Celnik informuje nas, iż nie ocli urządzeń lub materiałów firmy (do czego firma ma prawo), o ile nie zostanie mu wręczona łapówka. Kwestię omawiamy z dyrektorem firmy. Poleca on, aby wręczyć łapówkę, co też czynimy. W takim przypadku my sami, dyrektor i firma możemy być odpowiedzialni za łapówkarstwo lub gratyfikację pieniężną, zaś urzędnik może ponosić odpowiedzialność za wymuszenie i/lub przestępstwo łapówkarstwa lub gratyfikacji pieniężnej.

Obrona strony dokonującej wymuszonej płatności: Jeśli strona dokona wymuszonej płatności, obawiając się śmierci lub obrażeń ciała, w wielu krajach będzie to argument na jej obronę.

Przykład: Funkcjonariusz policji niosący karabin maszynowi i zachowujący się agresywnie żąda pieniędzy, aby przepuścić nas przez blokadę na drodze. Płacimy, bo się boimy. W takim przypadku nie zostaniemy raczej uznani winnymi przestępstwa. Policjant uznany zostanie winnym wymuszenia, a być może także innych czynów zabronionych.